‘’…Kapıya yaklaşırken omzuma dokunulduğunu duyumsadım. Kıvırcık kızıl saçlı, güleç yüzlü, ikinci sınıf öğretmenimdi dokunan.
‘’Eee! Enriko’’ dedi, ‘’Ayrıldık artık. Aynı sınıfta değiliz seninle’’ ayrıldığımızı biliyordum ama bu sözlere yine de üzüldüm. İçeriye güçlükle girebildik. Beyler, hanımlar, halktan yoksul kadınlar, işçiler, subaylar, büyükanneler, hizmetçiler; bir ellerinde ellerinden sıkıca tuttukları çocukları ötekinde karnelerle, tiyatro gişesinde duyulur bir uğultuyla girişi ve merdivenleri doldurmuşlardı. Alt katın büyük avlusuna, yedi sınıfın kapılarının açıldığı, üç yıldır hemen her gün geçtiğim bu avluya içten bir duyarlılıkla bakıyordum.
Öğretmenler, kalabalık arasında gidip geliyorlardı. Birinci sınıf öğretmenim, sınıf kapısının eşiğinden bana seslendi: ‘’Enriko! Bu yıl üst katta okuyacaksın, buradan geçmeyeceksin artık. Seni göremeyeceğim.’’ Sonra üzgün, yüzüme baktı…’’