-
- Cemil
- 4 h
"Huysuzluk, aynı tembellik gibidir. Bize doğal gelir ancak, çabalamak için kendimizde bir güç bulursak, o zaman başarılı olur ve bundan zevk de alırız."
"Bazen bir anlığına beni yerimden sıçratıp kendime getiren bir cesarete kapılıyorum, o an - nereye gideceğimi bilsem, koşa koşa gideceğim."
-
- Hüseyin Demke
- 2 a
"Bir başkasının onu nasıl sevebildiğini, sevmeye nasıl hakkı olduğunu bazen anlayamıyorum, çünkü onu yalnız ben o kadar yürekten ve o kadar fazla seviyorum ki, ondan başka ne bir şey tanıyor, ne bir şey biliyorum; ondan başka da bir şeyim yok zaten!"
-
- Çetin Emek
- 4 a
"Siz ahlâk insanları! İçeni azarlıyor, saçmalayandan nefret ediyorsunuz, papaz gibi geçip gidiyor ve sizi onlardan biri gibi yapmadı diye, kaba sofular gibi Tanrı'ya şükrediyorsunuz."
-
- Attila
- 5 a
"Genellikle yetersizliklerimizi sürekli olarak göz önünde bulundurur, başkalarının bizlerde olmayan niteliklere sahip olduklarını düşünürüz. Bizdeki tüm nitelikleri onlara yükler, sonra da sadece hayal gücümüzde var olan mükemmel ve mutlu insanlar yaratırız..."
-
- Semra Bakan
- 6 a
"Dünya tüm bu saçmalıklarla dönüp duruyor ve insanlar sırf başkalarının fikirlerine olan saygılarından, kendi dileklerini ve isteklerini düşünmeden, paranın, onurun ve diğer gösterişlerin peşinden koşuyorlar. Bu tam bir ahmaklık!"
-
- Cemil
- 6 a
"Ah, insan öyle fani ki yaşadığından gerçekten emin olduğu bu dünyada bile varlığının tek bir gerçek iz bıraktığı bu dünyada bile, sevdiklerinin ruhunda ve hatıralarında o da sönüp kaybolacak, hem de çok çabuk!"
-
- Kemal Türkmen
- 7 a
"Tanrı'ya, onu bana bağışlaması için dua edemiyorum; ama yine de o sanki bana aitmiş gibi geliyor. Tanrı'ya, onu bana vermesi için dua edemiyorum; çünkü o bir başkasına ait."
-
- Deniz
- 8 a
"İnsan bir dağı aşabilecek bir yolcu olarak görmeli kendisini. Eğer dağ orada olmasa, yol çok daha kısa olabilirdi ama dağ orada ve yolcu da dağı aşmalı."
-
- Mehmet
- 10 a
"Bir başkasının onu nasıl sevebildiğini, sevmeye nasıl hakkı olduğunu bazen anlayamıyorum, çünkü onu yalnız ben o kadar yürekten ve o kadar fazla seviyorum ki, ondan başka ne bir şey tanıyor, ne bir şey biliyorum; ondan başka da bir şeyim yok zaten!"
Vuslatın gelmediği bir sevda yaşatabilir de umut vererek, öldürebilir de sükûtuyla aşığı. Yaşadığı bunalımlardan uzaklaşmak için kentten kırsala kaçan Werther, o çevredeki soylu bir ailenin güzel kızı Lotte’ye aşık olur. Fakat genç kadın Albert adında bir centilmenle nişanlıdır. Lotte’nin, Werther’le aralarındaki kuvvetli sevgiye ve bağa rağmen Albert’le evlenmesi Werther’in zaten hasta olan ruhunu iyiden iyiye elemle doldurur. İmkansız aşkıyla aralarındaki bağ gitgide derinleşirken dedikodular patlak verir ve uzaklaşmaları icap eder. Ancak Lotte’nin özlemi katlanılır; aşkın verdiği acı da çekilir kahır değildir. Her şeyin sonuna geldiğini, yolculuğunun bittiğini fark ettiği vakitse hissettiklerini artık kaldıramaz olduğu andır; böylelikle Werther geri dönüşü olmayan bir yola girmeye karar verir.