“Bir çocuğun kalbinin ne zaman kırıldığını büyükleri çoğu kez bilemez, ne kadar derinden kırılmış olduğunu da kendisi...” #kitapalıntıları

"Büyüklerimiz bazı geçmiş olayları anlatırken, “O zamanlar sen çok küçüktün, hatırlamazsın,” derler bize. Gördüğümüz şeyleri anlamayacak kadar küçük olabiliriz, ama bu bizde bıraktığı izleri anımsamamıza engel değildir." #alıntı

"Ne de olsa olgunlaşmak büyümekten daha fazla zaman alır." #alıntı

Büyüklerimiz bazı geçmiş olayları anlatırken, “O zamanlar sen çok küçüktün, hatırlamazsın,” derler bize. Gördüğümüz şeyleri anlamayacak kadar küçük olabiliriz, ama bu bizde bıraktığı izleri anımsamamıza engel değildir. #alıntı

"Çocukluğun en büyük zenginliği, ne engin sonsuzluğu, ne ana kucağının sonsuz güveni, ne de çocukluk denildiğinde ilk akla gelen benzer şeyler galiba ; bence, onun en büyük zenginliği, geleceğe inanç duyabilme duygusu. Ancak bunu yitiren çocuk, başka biri olmayı başarır. Başka biri olmak, büyümektir." #alıntı

Murathan Mungan'ın çocukluk anıları ama bir anı kitabı yerine bir roman gibi de okunuyor. Her zamanki gibi nefes gezen çok güzel bir anlatımı var, "yazsam roman olur" sözünü hayata geçirmiş bir geçmiş sanki. Çok süslü olmayan cümlelerle, derinliği olan olayları gene her zamanki usta üslubu ile aktarmış Murathan Mungan. Bu sefer özne kendisi. Bence yazarın üslubunu seven herkesin çok beğenerek okuyacağı bir eser. #kitapeleştirisi

Bir yazar çoğu kişi için çok sıkıcı sayılabilecek otobiyografi türünde bir eseri nasıl olur da çok uzun olan ve her biri vay be dedirtecek kadar iyi cümleler kurarak gayet anlaşılır ve akıcı bir anlatımla okura sunabilir? Mungan yapıyor bunu ve hissediyorsunuz. Yaşamına giriyor, o hiç doğmamış (hep varmış gibi hissettiğine inandığım) kardeşi olup onunla birlikte yaşıyor, yas ediyor, bilgisayar alınca mutlu oluyorsunuz.
Not: Sıkıcı otobiyografilerden değil :)

"Ne kadar yazıp söylesem de, asıl hayatım sanki hatırlayamadıklarım arsında saklıymış duygusuna kapılıyorum."#biralıntı

Sanırım ilk 200 sayfasını soluksuz okuduğum bir eserdi. Arka kapak fotoğrafı ve kitap içinde geçen ve hepsi altı çizileli pek çok tespit beni bayağı bir etkilemiştir.
"Geçmişi, yalnızca ondan bir şeyler inşa edecekseniz anmalısınız!" diye başlıyor mesela paragraflardan bir tanesi... Bu aralar çokça yaptığım(ve eminim sizlerin de öyledir) geçmişi anma isteği ve geçmişle hesaplaşmaya karşı duyulan o çaresiz ve insansı arzulara kitap tam anlamıyla ışık tutuyor. Gerçi benim beklentim ki sanırım bir otobiyografi olmasıyla da ilişkilidir; Murathan Mungan'in içsel dünyasını ve iç çatışmalarını okuyabilmekti. Kitap onu size sunmuyor. Bazı konuları okuyucu olarak sizin kendi hayal gücünüzle bulup çıkarmanız gerekiyor gibi... Sonuç olarak kitap diğer Murathan Mungan kitapları gibi belli bir kalite çizgisinin üzerinde. Ancak kitabın sonuna ulaştığınızda kitaptan beklentinizi ne kadar tatmin ediyorsunuz? O sanırım biraz da okuyucunun kendisine kalmış durumda. #kitapeleştirisi

Birçok insanın yaşamında görüldüğü gibi, diğer duygular zaman içinde eriyip giderken bir tek ucu çocukluk bağlarına kadar giden sevginizin hatırası kalır.
#gününalıntısı #murathanmungan