Filmde sağa sola böğürmekte olan acılı bir baba ve çevresindeki herkese mütemadiyen zarar verişini izledik tüm film boyunca. Hatta bu babanın bir süre sonra kaybolan başka bir kıza yardımcı olmaktan bile imtina etmesi aslında ne derecede bencil bir insana dönüştüğünü gösterdi. Ama filmin tamamı bence zayıf kaldı. Normalde başlardaki babaya duyulan empati bir süre sonra bu ne ya şeklinde bir tepkiye dönüştü benim tarafımda. Filmin sonu ise gerçekten acınacak kadar kötüydü. Yazılar çıktığında resmen nasıl yani oluyorsunuz. Bence zaman kaybı.

" Kalabalık beni sahiden sıktı. Ben ikide birde böyle oluyorum, bazen bütün insanları boyunlarına sarılıp öpecek kadar seviyorum, bazen da hiçbirinin yüzünü görmek istemiyorum. Bu nefret filan değil… İnsanlardan nefret etmeyi düşünmedim bile… Sadece bir yalnızlık ihtiyacı. Öyle günlerim oluyor ki, etrafımdan küçük bir hareket, en hafif bir ses bile istemiyorum. Fakat sonra birdenbire etrafımda bana yakın birilerini arıyorum. Bütün bu beynimde geçenleri teker teker, uzun uzun anlatacak birini. O zaman nasıl hazin bir hal aldığımı tasvir edemezsiniz."

"Putlara tapınmanın ilk nedeni, nesneden korku, ama, buna bağlı olarak, nesnelerin gerekliliğinden korku, ve buna bağlı olarak nesnelere karşı sorumluluktan korkuydu." #alıntı

Evi yurdu olmayan eroin bağımlısı ve sokaklarda hayatta kalma mücadelesi veren bir garibin hayatını konu alan yarı belgesel yarı film tadında gayet üzücü ama bir o kadar da etkileyici yapım. Oyunculukları hiç de fena sayılmazdı.

"Çirkinler ve aptallar bu dünyada her şeyin en güzeline sahiptirler. Kafaları son derece rahat, ağızları bir karış açık öylece oturup oyunu izleyebilirler."