"İnsan eskiden beri metafizik bir kavram olarak mutlak adalete inanır ama anlaşılan o ki evrende adalet diye bir şey yoktur."

Dönemi güzel yansıtan bir film olmuş. Her şeyi ile ilginç bir yapım ama sanırım seçilen müziklerin başarısı buram buram bir Fransız havasını filmin her yanına aktarıyor. Bu arada Madam Claude'un hırsları ve disiplini bir yandan ona bir şekilde hayran olmanızı sağlarken diğer taraftan da yaptığı işin tabiatı gereği içten içe de kendisinden nefret ederken buluyorsunuz kendinizi. Ama sanırım filmin en önemli mesajı siyasilerle iş yaparken parmaklarını saymayı unutma olsa gerek.

Gayet başarılı bir belgesel. Ben zaten teknoloji alanında ne olsa izleyen birisiyim. Ancak bu belgeselde kodlar dünyasındaki ırkçılık ve sonuçları ile ilgili çok güzel tespitler ortaya konuyor. Başından sonuna kadar sıkılmadan izledim.

"Şimdi acının ne olduğunu gerçekten biliyordum. Ayağını bir cam parçasıyla kesmek ve eczanede dikiş attırmak değildi bu. Acı, insanın birlikte ölmesi gereken şeydi. Kollarda, başta en ufak güç bırakmayan, yastıkta kafayı bir yandan öbür yana çevirme cesaretini bile yok eden şeydi."

Filmde korku ögesini gayet bas arka plan sesi ile vermek hangi sivri zekalının fikriymiş bilmiyorum ama kesinlikle işe yaramamış. Zaten filmde probleme yol açan şeyin ne olduğu da tam anlaşılamamışken bir adamın sürekli böğürürken ve arka planda kesintisiz bir çello sesi resmen kafamı ütüledi. Berbat bir filmdi.